Gedicht - Europa zonder grenzen

Europa, een mysterie, een mirakel, een enigma,
bezaaid met militaire graven, ons Europa,
ooit gespleten en gevierendeeld,
door ijzeren gordijnen opgedeeld,
gesloopt, geketend aan zichzelf.
Europa, is weer opgestaan en timmert aan
zijn onvolkomen statenbond.
Geef ons een vaderland om te beminnen,
zo vaak zo dodelijk verwond,
steeds Auschwitz om ons te bezinnen,
maar zijn kunstschatten om te ontginnen,
soms slapeloos van al zijn zorgen
en toch ontwakend in de morgen:
het raadselachtige Avondland;
nog steeds een brokkelig schiereiland,
dat daar onooglijk bengelt
aan het groot Eur-Aziatische continent,
als een gekreukte handschoen
in eigen handgreep nog verstrengeld,
bulkend van weelde en toch malcontent
over de vrede die banaal kan zijn,
over rechten die eentonig zijn
en plichten die voor de anderen zijn.
Europa’s grenzen doen nog even pijn;
het zijn littekens die nog moeten helen
maar niet meer bloeden sedert 65 jaar.
Geen tijd blijft over om ons te vervelen;
Veel mensen willen samenwerkend delen
en weten dat hun toekomst niet gegeven is,
maar op te bouwen, uit te vinden is.
Europa is niet langer land van aarde
maar steeds meer oord van waarden.
Daarom is ons Europa zo ontgrenzend,
grenzeloos het werelddorp verkennend,
strevend naar de wenselijkheid
van steeds meer menselijkheid.